13 Sentinels: Aegis Rim

Het gebeurt niet vaak meer: een game die uniek voelt. De combinatie van grootse visual novel, real-time-strategygevechten en de prachtige handgetekende presentatie zorgen ervoor dat 13 Sentinels: Aegis Rim een game is zoals geen andere.

Het is belangrijk om te begrijpen dat strikt gezien 13 Sentinels een visual novel is. De game heeft een aparte gameplay-component, maar je bent het grootste gedeelte van de tijd aan het lezen. Het is wel iets meer vrij dan de reguliere visual novel waar je eigenlijk vooral door tekst klikt, omdat je in deze game nog met enige vrijheid rond kunt lopen in 2D omgevingen.

13 Sentinels nog verder uitleggen is niet makkelijk. De game begint al midden in het verhaal. Je vecht zonder verklaring als verschillende personages met mechs tegen robots. Na de introductie begin je aan het proloog van een van de dertien hoofdrolspelers. Je schakelt daarna snel tussen verschillende personages. De game speelt zich vooral af in Japan in de jaren 80. Echter, een aantal personages beginnen hun verhaal in 1940, 2060 of andere tijden en maken gebruik van een tijdmachine om in de jaren 80 te geraken.

Dat is nog maar het begin. Deze game is een soort mengelmoes van allerlei scifi-plots. Hier een selectie van wat je zo ongeveer tegenkomt: tijdreizen, personages met geheugenverlies en/of gemanipuleerd geheugen, een vriendelijke E.T.-achtige robot, een sprekende kat, futuristische technologie, Terminator-achtige slechte robots, verschillende tijdlijnen en misschien ook wel personages uit alternatieve universa.

Bovenop dit alles is de chronologie van evenementen niet duidelijk. Er zijn flashbacks en flashforwards en de game maakt niet altijd duidelijk wie wat waar was. Je selecteert en schakelt tussen dertien personages en maakt progressie in hun afzonderlijke verhalen die ook natuurlijk langs elkaar lopen. Het is vrij krankzinnig en je wordt in het begin compleet overbelast door de karrenvracht aan plotelementen en tig personages. Deze beschrijving van de game klinkt niet aantrekkelijk en mijn eerste vijf uurtjes met 13 Sentinels waren dan ook niet heel tof. Het was allemaal heel verwarrend en eerlijk gezegd irritant.

Het is dus zeker niet makkelijk om aan dit spel te beginnen, maar als je door deze zure appel heen kan bijten wordt het al snel een stuk beter. Je krijgt op gegeven moment door dat het verhaal bijna als een puzzel fungeert en als je eenmaal genoeg puzzelstukjes hebt verzameld om tenminste de randen in te vullen gaat het van irritant naar interessant. De schaal van het verhaal in deze game is veel groter dan het in eerste instantie doet vermoeden. Het is ingewikkeld en absurd, maar ook fascinerend en vermakelijk. Aan het einde stond ik simpelweg versteld van alles wat ik met dit verhaal had meegemaakt. Dit is absoluut een mysterie dat je moet ervaren.

Dat de game qua presentatie en graphics prachtig is, maakt het geheel beter. Zoals we van ontwikkelaar Vanillaware (Odin Sphere, Dragon’s Crown) gewend zijn is ook 13 Sentinels volledig handgetekend en prachtig geanimeerd. Elke speelbare personage heeft zijn eigen unieke animaties en mede daardoor komen hun persoonlijkheden sterker naar voren. Er moet wel gezegd worden dat, in tegenstelling tot de meeste visual novels, niet de personages maar het verhaal centraal staat. Met zo’n grote cast spendeer je simpelweg niet genoeg tijd met individuen om echt heel gehecht aan ze te raken. Hun persoonlijke ontwikkeling is onderschikt aan alles wat er omheen gebeurt.

Naast het verhaal is er een aparte modus genaamd ‘Destruction’. Soms moet je deze modus spelen om meer progressie in het verhaal te maken en andersom. Destruction is gelijk beschikbaar en speelt zich af tijdens ‘het laatste gevecht’, de climax van het spel. De dertien personages hebben dan allemaal een mech en vechten tegen een robot-invasie (je snapt in eerste instantie totaal niet hoe ze tot hier zijn gekomen).

De gameplay in deze modus is een mix van Starcraft en Fire Emblem. Je selecteert zes personages per missie om te vechten. Met de punten die je van missies verdient kun je nieuwe wapens kopen en upgraden of stats van je piloot verbeteren. Er zijn vier klassen mechs, dus het is wel handig om tussen personages te wisselen. Het bevat dus lichte RPG-elementen om je een gevoel van progressie te geven en de boel wat meer onderhoudend te maken.

De missies die je doet in deze modus zijn heel simpel. Je moet altijd alle vijanden vernietigen en tegelijk ook een soort thuisbasis verdedigen. Daar blijft het bij. Je kunt geen kampen bouwen en er zijn niet meer complexe opdrachten of iets als ‘fog of war’. Wanneer je een mech selecteert gaat de tijd ook stil staan, dus je wordt niet echt onder druk gezet.

Eerlijk gezegd zou ik de deze Destruction-modus vrij pover vinden als dit de hele game is, simpelweg omdat er niet genoeg diepgang in zit. Gelukkig dient het eigenlijk alleen als variatie voor als je even wat anders wilt doen dan het verhaal. In totaal zit je ook zo’n zes of zeven uurtjes in deze modus terwijl de game zo’n veertig uur duurt. Als leuke afwisseling voldoet het zijn taak.

Ten slotte moet ik een minpunt benoemen: Vanillaware maakt zich wederom schuldig aan het seksualiseren van tieners. De personages die in mechs zitten worden ontbloot en de portretten die worden getoond van de meiden zijn ietwat pervers. Het is een smetje dat nog steeds typisch is bij vooral Japanse ontwikkelaars.

Conclusie:
13 Sentinels: Aegis Rim is de meest ambitieuze visual novel ooit gemaakt. Je moet in deze game door een waar narratief doolhof, maar als speler word je beloond met een intrigerend verhaal. De uitmuntende presentatie (blote tieners uitgezonderd) en de leuke strategische gevechten maken het een heel compleet pakket. Dit is een unieke game die je echt moet ervaren.

Exclusief voor PS4.