Dan maar dood

Stephanie Berger-Debast (55), een Juf zoals jij en ik die ook hadden in onze jeugd. Die van mij heet Juf Hilvers. Ik zoek haar nog wel eens op. Waarom? Omdat ze iets heeft achtergelaten in mijn karakter waar ik mijn hele leven te pas en te onpas wel iets aan gehad heb. Ze was hard maar rechtvaardig en dat was een verademing. Thuis waren ze hard en onrechtvaardig, zij heeft mij het verschil geleerd. Ik was een teringjoch, deed zelden wat er van mij verwacht werd en stond dus meer op de gang dan dat ik in de klas zat. Ik telde 's zomers de bladeren aan alle bomen en in de winter de sneeuwvlokken. Ik kreeg speciale taken zoals thee en koffie rondbrengen naar alle leerkrachten. Ik werd vroegtijdig van school gehaald omdat ik inmiddels twee koppen groter was dan de op een na oudste in de klas. Op de bedrijfstechnische school leerde ik een vak maar niemand geloofde in mij, ik zou op zijn hoogst straatveger kunnen worden. Het werd dus op zijn hoogst medewerker cryptograpic security mgt. bij een grote bank in Nederland. Ik bedoel maar, wat weten ze nu eigenlijk over een kind?

Juf Stephanie liet op haar eigen uitvaart tien A4’tjes voorlezen door haar man, tien handgeschreven blocnotevelletjes. In haar rouwkaart heeft ze aangegeven dat haar dood de schuld is van haar schoolbestuur. Zo dan, je zal haar werkgever maar zijn, dacht ik. Toch kleeft dit verhaal van haar aan mij, de hele zaterdag. Zondag ben ik het weer vergeten. Wat is hier in godsnaam aan de hand? Ik lees in haar verhaal in het AD van 18 januari jl.:

1. Na herhaaldelijke verzoeken van haar aan het schoolbestuur om met haar in goed/constructief overleg te komen over ernstige misstanden op school laat het schoolbestuur dit keer op keer afweten.
2. De leeftijd van haar kinderen in de klas wordt iedere keer ouder, wat zij niet altijd ok vindt.
3. Ze wordt in haar laatste jaar flink getreiterd door een stelletje onopgevoede teringlijertjes.
4. Er wordt ieder jaar weer flink bezuinigd door het schoolbestuur op de meest basale zaken zoals: woordenschatmateriaal, leesboeken, computers, koptelefoons, inhoudsmaten, maar ook op de basale inrichting van een klaslokaal zoals bezems, kasten, meubilair. Ze gaat zelfs zover dat zij zelf zaken gaat aanschaffen.
5. Ze heeft een achtergrond als bedrijfsarts maar dit werd haar al snel te zwaar. In het onderwijs is zij een zogeheten ‘zij-instromer’.
6. Ze kampte met psychische problemen en had daarbovenop ook een burn-out. In de berging van haar flat werd een grote tas met inhoud gevonden. De rouwkaart, het afscheid en cadeautjes voor alle kinderen.

Zomaar even wat hoogtepunten uit dit stuk in het AD. Het is een verschrikkelijk relaas van een vrouw die gewoon te goed wilde zijn voor haar kinderen maar ze ook verliet, voorgoed. Was er helemaal geen oplossing meer? Andere school? Wat langzaam onder mijn huid kruipt is: Stephanie, was jij niet iets te gevoelig voor deze wereld? Had je deze zelfmoord ook overwogen zonder school en of bedrijfsarts? Of anders: was zelfmoord sowieso al veel eerder een optie? Een ding is zeker, niemand zal deze vragen ooit nog kunnen beantwoorden.
Ik gun het niemand, en ja deze neo liberale regering maakt werkenden compleet gek. Als je niet sterk en of niet goed voor jezelf kunt op komen ben je verloren bij de grafdelvers van Den Haag. Of je nu leraar, politie, boer of een lage ambtenaar bent. Ze maken je kapot, ook als je voorgaand niet bent maar een gewone hardwerkende burger met een kindertoeslag voor opvang. Het maakt niet uit, ze verwoesten je leven met een vingerknip.