Het grote demonstreren

Het grote demonstreren. Sinds de popularisering van de sociale media werd de demonstratiedrang steeds minder. Mensen kankerden liever lekker makkelijk tegen een beeldscherm. Afgelopen maand hadden we ineens wekelijks het Malieveld volstaan. En de snelwegen! Maar is dat dan ineens zoveel beter? Ik twijfel eigenlijk wel een beetje.

Kijk. Die Facebook of Twitter acties heb ik zo onderhand wel gezien. Een paar idioten - of soms maar één persoon – pleuren een ergernis op het net en als dat een beetje slim gebeurt heb je binnen twee dagen een heel land op z'n kop. Zeg dat je Zwarte Piet niet zo'n goed idee vindt en je creëert onderhand een burgeroorlog. Roep dat asielzoekers ook een veilig bed nodig hebben en je krijgt doodsbedreigingen. Neem het op voor Jantje Smit en je krijgt de Frans Duits fanclub op je stoep.

Tenminste. Als je op het taalgebruik af moet gaan. Want nee. Uiteindelijk blijft iedereen veilig achter dat beeldschermpje zitten. Ze beloven tot in de dood voor hun principes te blijven vechten, maar ze nemen amper de moeite om hun luie lichaam van de bank af te slepen. Twee bussen anti-Pieten tegenover vijftig Friezen bij Joure, met wat politie er tussenin. Voor zo ver onze 'burgeroorlog'.

Maar dan krijg je ineens de boeren massaal op het Malieveld. En heel Nederland is ineens een vriend van de boeren. Bouwbedrijven staan massaal op het Malieveld. En heel Nederland is ineens vriend van de bouwvakkers. Een massale staking in de zorg. Nederland staat toch zeker één dag achter al onze verpleegkundigen. Een lerarenstaking? Nederland vindt het haast jammer dat leerkrachten geen tractoren ter beschikking hebben.

De gevolgen? Die paar demonstratie zijn we na een dag of twee al vergeten en de overheid doet een paar loze beloften. Die demonstraties waren goed voor één of twee dagen gezeik in de sociale media en het leven ging weer verder. Het interesseert verder namelijk niemand ook maar ene reet. Bij al deze demonstraties ontbrak namelijk één belangrijk ding: solidariteit. De demonstranten stonden daar voor hun eigen specifieke belangen, maar er stond niemand omheen. Ze stonden niet eens naast elkaar. De bouwvakkers hadden schijt aan die boeren, als hun eigen inkomen maar kon worden gegarandeerd. En vice versa. Leraren en zorgverleners werken in ons aller belang. Tot er een belastingheffing komt om hun salarisverhoging te betalen.

Natuurlijk krijgt geen enkele demonstrant nog zijn zin in Nederland. Men klaagt achter beeldschermpjes, maar gaat de straat niet op. Of ze gaan één dag de straat op, zonder dat er een substantieel deel van de bevolking achter staat. Of ze klagen over de demonstraties. Maar niemand die het ooit daadwerkelijk voor een ander opneemt.

En de politici staan per dag achter de belangen van weer de volgende klagende groep Nederlanders. Op die manier stellen ze altijd iedereen tevreden, zonder dat ze ook maar één daadwerkelijke aanpassing in hun beleid doorvoeren.