Beetje Noordwijk
Noordwijk staat in brand. De burgemeester heeft het over raddraaiers, maar het klinkt alsof hij het over doerakken heeft. Men denkt dat als alles verkleind wordt, het minder erg over komt. Ze hebben het over brandjes, vechtpartijtjes en af en toe een beetje vandalisme.
Ik zie de beelden en zie een bus in de fik staan. Ik zie brand en vernielingssporen alsof ik naar een stad kijk die in een oorlogsgebied ligt. Dan hoor ik met verbijstering een buurtbewoner het volgende zeggen:
“Er zijn weleens incidenten geweest. Een beetje intimidatie, bedreigingen, maar dat komt altijd in een golfbeweging. Soms is het heel rustig, soms niet."
Hij vertelt het alsof de aardbeien in de supermarkt soms een beetje duurder zijn en dan weer niet. Een beetje intimidatie. Ik liet de woorden op me inwerken. Wat is dan veel intimidatie? Een beeld van een verbrande, gesloopte regenpijp komt voorbij op mijn netvlies. Een beetje kapot gemaakt. Ach ja, het is een golfbeweging. We maken mensen dan weer bang en dan weer niet. We terroriseren een beetje de buurt en dan weer niet. Moet kunnen toch? Die bengels toch ook.
Net toen ik mijn mond van verbijstering over deze laconieke opmerking dicht had, vloog deze weer een halve meter verder open omdat er schijnbaar veel, heel veel geklaagd is over deze kleine groep boefjes, maar pas nadat een deel van de buurt zelf in actie wilde komen werd er ingegrepen door de lokale politiek. De burgemeester constateerde een opbouw in de ernst van de incidenten, een beetje beledigingen en provocatie naar de politie toe en een beetje intimidatie naar de bewoners van de buurt. Joh! Dacht ik. Je meent het.
Je buurt moet er kennelijk eerst uit zien als een oorlogsgebied en je moet als buurtbewoner eerst je huis in geïntimideerd worden dat je vervolgens niet meer uit durft om een beetje steun te verwachten uit de hoek waaruit die al veel eerder had moeten komen. Iets met een verdronken kalf en een put. Een beetje jammer.
De constatering leverde uiteindelijk een noodverordening op. Al die beetjes waren kennelijk toch wel ietsie veel. Noordwijk. Het ligt toch echt in Nederland. Een beetje schaamtevol zie ik de beelden. Waar is de ruggengraat als je hem nodig hebt? Een handjevol reljongeren heeft dan misschien weinig herseninhoud maar wel het lef om elke avond de boel te verzieken in een maatschappij die wij ook voor hen netjes proberen te houden. Dat is ook een soort van ruggengraat. Helaas.
Uiteindelijk kwam de rust enigzins terug in de buurt door de noodverordening. Maar zoals een buurtbewoner het al zo mooi zei, het was wel een beetje laat.
