Waarom actie zonder inspiratie (vaak) niet werkt

Problemen, iedereen ervaart die in zijn leven. De meest voor de hand liggende (re)actie is dan:
'Er iets aan doen.' In de praktijk komt dit vaak neer op actie nemen, zonder precies te weten waar dit toe moet leiden.
Dat is zoiets als in een trein stappen, zonder te weten waar je eigenlijk naartoe wilt.

Vaak als er iets in ons leven gebeurt wat we als ongewenst beschouwen, dan willen we het zo snel mogelijk oplossen. Of we lopen er juist voor weg.
Beide reacties werken vaak niet echt. Je kunt niet harder rennen dan je eigen schaduw.

Ik kan mezelf niet uit een probleem denken. Ik kan niet iets oplossen met dezelfde denkwijze waarop het is ontstaan. Maar als ik het ontvlucht, blijft het toch dwars zitten, ook al denk ik er niet bewust aan. Er ontstaat een gevoel van onbehagen. Ondertussen hoef ik dan niet de brokken op te ruimen. Die zie ik gewoon niet. Dat is ook wat waard ;-) Vaak ben ik daar ingetrapt. Pas sinds kort herken ik het patroon van vechten of vluchten.

Wat je aandacht geeft, groeit. In veel conflictsituaties heb ik de neiging om daar veel energie en tijd in te steken. Uitgebreide brieven schrijven, waarin gedetailleerd staat beschreven wat er niet klopt (in mijn ogen). Misschien als compensatie dat ik verbaal vaak niet uit mijn woorden kon komen. Want wat stond ik in mijn recht. Toch merk ik dat er iets niet klopt. Dat ik mezelf forceer. Mijn hoofd wordt zwaar. Ik raak gefrustreerd en uitgeput. Ik ga tegen alles opzien, zelfs hetgeen waar ik anders energie en plezier uit haal. Het resultaat van zo'n 'strijd' is meestal ook teleurstellend. Ik haal vooral veel werk over me heen. Terwijl ik ervan overtuigd ben dat de ander me al dit werkt bezorgt.
Maar als ik er nu gewoon niet in mee ga? Rustig mijn grenzen aangeef. Uitleg hoe ik het zie, maar geen deel word van het conflict?

Passief afwachten en hopen op een wonder', blijkt nogal eens een valkuil te zijn.
Het andere uiterste is alles van te voren uitdenken. Plannen kan weliswaar zinvol zijn, maar het kan soms doorslaan in piekeren en malen. Wat vaak neerkomt op een negatief doel stellen, een doemscenario neerzetten. Wat in mijn geval niet helemaal uit de lucht komt vallen. Jarenlang psychisch mishandeld zijn, pesterijen. Een blok aan het been zijn voor anderen. Met zo'n verleden lijkt het vaak niet voor me weggelegd om gelukkig te zijn, zeker als er iets gebeurt wat oud zeer oprakelt. Dit verleden is niet meer terug te draaien. Maar beperk ik mezelf niet erg, door conclusies te trekken over mijn leven en toekomst? Dus sta ik mezelf steeds vaker toe om geluk te ervaren. Altijd gelukkig zijn, dat is bijna niemand, zeker niet met zo'n verleden. Toch kan ik steeds vaker genieten van het moment. In plaats van strijd te voeren, kan ik mezelf liefdevolle aandacht geven.

Me bewegen naar het leven dat ik voor mezelf wil. Als ik vertrouwen heb in de toekomst, komen er eerder situaties en mensen op mijn pad die me verder helpen. Als ik doemscenario's uitdenk, dan is de kans groter dat ik ongeluk aantrek, omdat ik onbewust mezelf saboteer.
Als ik kalm en liefdevol ben, is de kans groter dat andere mensen vriendelijk tegen me zijn dan als ik in een ruziestemming de deur uitga.

Voelen wat er te voelen valt, maar zonder ons te identificeren met wat ons overkomt. Als ik mijn hart volg, maar tegelijk accepteer dat ik niet alles wat er om me heen gebeurt onder controle heb, dan lopen zaken juist beter in mijn leven. Soms lossen problemen zich eerder op door er niet mee bezig te zijn dan door er wel mee bezig te zijn.

Afhankelijk van de situatie. Soms vraagt de situatie om actie. Echter is het geforceerder actie, of is het geïnspireerd? Vaak denken we dat we pas innerlijke vrede kunnen bereiken als een probleem is opgelost. Ik heb vaak ervaren dat ik pas effectief een probleem kan oplossen, als ik al rustig in mijn hart ben. Dan voel ik me vrij om het juiste te doen. Als ik me gelukkig voel, ben ik ook succesvoller en zijn bepaalde dromen en doelen ineens haalbaar. Vaak geeft mooie muziek me al een vervuld gevoel. Daardoor gaan taken zoals het huishouden ook moeiteloos.

Natuurlijk zijn er veel situaties denkbaar waarin ik voor mezelf moet opkomen. Maar ik heb geen zin meer om aan een dood paard te trekken.
Als een situatie of relatie (of dit nu een vriendschap is of een zakelijke relatie) me zoveel energie gaat kosten dat het mijn levenskwaliteit verlaagt, dan laat ik het los. Dan gaat het uit mijn leven. Zo heb ik al afscheid genomen van sommige 'vrienden', kennissen, begeleiders, maar ook gewoonten en spullen die me niet meer dienen. Het is voor mij steeds makkelijker om achter me te laten wat niet meer bij me past. Doordat ik meer ruimte ervaar, wordt mijn leven ook waardevoller. Want er is meer aandacht voor wat er (in mijn leven) echt toe doet.

De meeste mensen zouden zich best wat onbezorgder willen voelen.
Stress veroorzaakt ruis op de lijn, waardoor ik niet meer helder kan denken en verstrikt raak in mijn eigen zorgen. In dat geval ben ik mijn eigen stoorzender. Dus als ik ergens tegenaan loop, laat ik eerst mijn hoofd helder worden en mijn energiepeil omhoog brengen, bijvoorbeeld door te schrijven of muziek te luisteren. Ik stem me niet af op het probleem, maar op wat ik nodig heb of wens. Althans dat probeer ik. ;-) Het lukt nog niet altijd, maar al doende leer ik. Het gaat steeds beter.  Vaak blijkt hetgeen waar ik tegenop zag, verrassend makkelijk en soepel op te lossen.
Uiteindelijk kan ik zo niet alleen meer uit mijn eigen leven halen, maar ook meer betekenen in de maatschappij.
Ik kan mensen niet direct veranderen, maar door mijn eigen perspectief te veranderen, beïnvloed ik het collectief, hoe gering ook.