Fe

Fe is op het eerste oog een schitterende game. Hoewel het kleurenpallet overweldigend kan werken, zijn het design en de artstyle iets om jezelf in kwijt te raken. Helaas wordt de game tegengehouden door twijfelachtige beslissingen.

In Fe draait het om symbiose, om de natuur haar werk te laten doen. In een wereld waar dieren gevangen worden genomen en er een mysterieus gevaar schuilgaat, is het aan jou om de balans van de natuur weer terug te brengen. Dit doe je door te zingen (enigszins krijsen) met de dieren in de omgevingen waarin je je bevindt. Vogels wijzen je de weg, planten fungeren als trampoline, zwijnen kunnen op hun beurt weer gifgas doen verdwijnen. Zo zijn er meer wezens die je helpen, mits je hun 'taal' hebt geleerd. Op deze manier moet je het ecologisch systeem terug laten vechten. Dit wordt aan elkaar geplakt door platforming (het werkt, maar doet niets speciaals) en het zoeken naar power-ups en andere geheimen.

De twijfels beginnen met de gekozen artstyle. Zoals ik zei is de artstyle er eentje om jezelf in kwijt te raken, maar niet altijd. De game heeft een beperkt kleurenpallet en maakt hier slim gebruik van, maar vaak is het ook enorm overweldigend te noemen. Soms is veel blauw of geel teveel blauw of geel. Of je nu door de bossen manouvreert of vijanden in een lava-omgeving omzeilt, soms is het gewoon teveel. Iets meer contrast of balans zou welkom zijn geweest, maar nu is het zelfs in deze korte ervaring een afleiding te noemen van de ervaring.

En als we het dan toch hebben over afleidingen, al heel in het begin kreeg ik een gevoel van 'he, jammer' over me heen. Na een kort intro word je zonder hub, hint of iets anders in de gamewereld gegooid. Zoals dat vroeger ging, eigenlijk. Je begint te lopen, drukt op wat knopjes om de besturing te leren en ineens zie je een dier wegrennen. Wat doe je dan als gamer? Juist, je volgt het hert. Geen objectives en geen minimap die je vertelt waar je heen moet. Nou ja, voor vijf minuutjes dan. Al snel krijg je dan toch die dekselse minimap voorgeschoteld en een paar minuten later leer je met die stomme vogels communiceren die precies vertellen waar je heen moet. Wat een mooie 'zoek het maar uit' kon worden, werd toch een 'kom, we houden je handje wel vast.' Fe voelt aan als een game die beter tot zijn recht komt in de eerste categorie, maar helaas.

De power-ups die je vindt, zoals kunnen gliden of in bomen kunnen klimmen, maken de game net wat dieper en maakt verkennen een stuk toegankelijker, maar harmonieus werkt het allemaal niet. Je kan niet aan animaties merken wanneer je op het punt staat van een boom af te springen, waardoor je regelmatig een stuk terug naar beneden valt door een verkeerde sprong. Dit typeert wel meer van Fe eigenlijk, het had net wat beter uitgevoerd kunnen worden. Regelmatig loop je op onverklaarbare wijze tegen boomstronken aan, een wortel hier, een ophoging daar. Het zijn kleine puntjes, maar halen je juist uit het doel van de game: harmonie.

Al met al houdt Fe je zo'n vier tot zes uur bezig, maar weet het in die tijd genoeg misslagen te maken om af te doen van de hele ervaring. Het 'bij de hand houden' staat me persoonlijk tegen in een titel als deze, het platformen werkt (dunnetjes) en wanneer ook de artstyle zelf, hoe mooi deze ook is, je regelmatig tegenstaat blijft er niet veel over van een game. Fe vond ik an sich de moeite waard, maar had zoveel meer kunnen zijn.