Wappervingers
Toen ik in de buik van mijn moeder in elkaar getimmerd ben door moeder natuur, heeft een of ander helder licht bedacht dat die Michiel best wel wat slungelig kon. Alles aan mij lijkt net iets langer dan het in verhouding moet zijn. Hier zou ik het op prijs stellen dat jullie geen dubbelzinnige opmerkingen maken.
Mijn benen zijn een fractie langer dan mijn bovenlijf, mijn armen hebben de spanwijdte van een condor en mijn voeten maken skilatten overbodig. Alles lijkt net een tikkie uit zijn verband gerukt te zijn. Zo ook mijn vingers. Hadden we vroeger een schaatser met een zwabbervoet, nu hebben we een columnist met wappervingers.
Doordat alles net even een paar millimeter tot centimeters te lang is, lijkt het wel dat signalen naar mijn brein ook een fractie van een seconde later aankomen. Voorbeeldje, wanneer ik de afwas doe, en die doe ik nog ouderwets met de hand, blijft er altijd wel een vinger achter een glas of bord haken op het afdruiprek. Soms heb ik een wonderbaarlijk reactievermogen en red een kopje of schotel, maar vaker sta ik bij de Action nieuwe voorraad in te slaan.
Was ophangen, het meest simpele wat er bestaat zou je denken, nou ik krijg het voor elkaar om een rekje van de trapbalkon af te wippen met mijn vingers. Met als gevolg dat mijn zoon onderaan de trap ligt te worstelen onder een stapel natte handdoeken en het rekje. Omdat hij even nieuwsgierig was naar wat ik deed. Zijn euvel, zwabberend nieuwsgierig aagje.
Bij het stofzuigen is het al niet beter. Zit ik lekker op Killing in the name of, headbangend het kleedje schoon te zuigen, hup daar gaat de vaas bijna.
Mijn vriendin denkt dan ook dat ik de boel bewust saboteer om onder het huishouden vandaan te komen. Op zich is dat best een mooi geluk bij een ongeluk. Echter, nadat ik een keer bij het snoeien mijn eigen pink brak tussen de handels van de snoeischaar en dat ik zo’n beetje elke avond de thee bijna omver wapper en daarna altijd met mijn vingers vast in haar haar kom. Niet vragen hoe ik daar terecht kom! Afijn, na al die toestanden gelooft ze me wel.
Wappervingers. Het is een crime! Een tiental spastische gewrichtjes die het zelfs weten te presteren om achter een koffiebeker houder te blijven haken op mijn werk. Een plek met een zee van ruimte en ik sloop er met ogenschijnlijk veel klungelig gemak een halve bekerkoker uit de muur. Heb ik ze een keer wél onder controle, struikel ik wel met mijn flappervoeten ergens over.
Het kan haast niet anders dat er meerderen met dit euvel rondlopen. Ik weet het wel zeker. Daarom bedacht ik me, nu ze toch zo hot zijn, een hashtag in leven te roepen. Vooral die mensen die ook lopen met een wapperend euvel. Klein of groot. Ik heb ook al een naam bedacht. Internationaal want we trekken het direct mondiaal. #FingerMe. Ik weet zeker dat velen zich zullen melden.
