Trouwen met een kater

Kun je trouwen met een kater? Ja, dat kan. Ik heb dat namelijk gedaan op 30 augustus 1967 in Amsterdam.

En het was een behoorlijke kater. Eentje met een erg lange staart. Ik was namelijk op 29 augustus uitgenodigd voor een vrijgezellenavond bij de oudste zus van mijn vriendin. Die avond kwam eigenlijk maar neer op één ding: zuipen, zuipen en nog eens zuipen. Neem van mij aan dat zoiets best kan, maar niet de avond voordat je gaat trouwen.

Ik had ook nog eens weinig geslapen, ondanks dat ik zowat bewusteloos in bed was gevallen. Ik moest er voor die bruiloft best vroeg uit. Ik denk niet dat ze bestaan, maar als er echt zombies zijn, dan weet ik hoe ze zich voelen. Ik was zeker die morgen een ondode.

Ik heb wel alles netjes gedaan wat ik moest doen. Mijn gehuurde smoking aangetrokken, naar het adres van mijn vrouw gegaan, haar gekust toen ze in vol ornaat en zonder kater naar buiten kwam en daarna gingen we naar het gemeentehuis in Amsterdam waar iemand iets zei en daarna keihard met een houten hamer op een bureau sloeg en daarbij zei dat hij ons man en vrouw verklaarde. Dat met die hamer had hij beter niet kunnen doen. De klap kwam hard aan. Het was een enorme dreun in mijn nog zatte kop.

Vervolgens gingen we ook nog in de kerk trouwen en omdat mijn vrouw rooms-katholiek was, vond die huwelijksvoltrekking in de roomse kerk plaats. Ik ruik nu nog de lucht van de wierook. Dat was dan wel weer een beetje welkom, want het deed me aan dingen denken die ik met de jongens van mijn band wel eens rookte. Het diner en de avond gingen aan mij als in een waas voorbij en de huwelijksnacht thuis was de eerste nacht sinds lange tijd dat we de hele nacht gewoon hebben geslapen. Mijn vrouw was namelijk na alle drukte en gedoe ook moe.

De slimme lezer wist na het lezen van de trouwdatum waarschijnlijk al wat voor dag het dus dit jaar is op de 30e augustus. Vijftig jaar is best een lange tijd, maar als je zover bent, dan is het net alsof je gisteren getrouwd bent. Ook wij vieren dat gedoe met een feestje op de 26e. Ik zou er eigenlijk niets aan doen, maar toen kreeg ik ineens het idee om het te vieren in het zaaltje waar we elkaar hadden ontmoet. Dat was bij een Haagse amateurvoetbalclub. Ik speelde er met mijn band en mijn vrouw was er met haar vriend, maar aan het eind van de avond was ik haar vriend. Ik hoop dus niet dat aan het eind van mijn feestje ze de vriend is van iemand anders, want dan haal ik natuurlijk niet die vijftig jaar.

In verband met dat jubileum van ons vroeg ik me wel af hoe het was met de vijftigjarige huwelijksfeesten. Zou dat een uitstervend ras zijn? Zouden er over vijftig jaar ook nog van die feestjes worden gevierd? En dan mag je van mij ook wel mensen die vijftig jaar samenwonen gelijk stellen aan de huwelijkspartners. Die mogen natuurlijk ook wel zo’n feestje vieren.

Volgens cijfers van het CBS in 2016 neemt het aantal huwelijken steeds meer af. In 1976 waren alle mannen en vrouwen van dertig jaar getrouwd. Nu is dat nog maar 31 procent. Dat komt natuurlijk doordat mensen steeds individualistischer worden. Van de mensen die nu samenwonen geeft 70% aan dat ze ooit wel willen gaan trouwen. Dat zien ze dan als een bevestiging van hun relatie, maar het kan ook vanuit een kinderwens komen.

Toch daalt het aantal huwelijken en dus is het vrij logisch dat het aantal gouden bruiloften ook af zal nemen. Bovendien gaan mensen tegenwoordig over het algemeen later trouwen dan vroeger. Ik was 23 en mijn vrouw 18 toen we trouwden. Tegenwoordig ligt de huwelijksvoltrekking meestal op een hogere leeftijd. Dat komt omdat jongeren langer studeren en ook later gaan werken. Dan heb je er de centen ook niet voor. Ik denk dat het ook met de voorbehoedsmiddelen te maken heeft. Wij hadden wel condooms maar dat vond ik net alsof je met je sokken aan naar bed gaat en de pil was toch nog wel een taboe. Hij was pas sinds 1964 beschikbaar en werd nog maar heel weinig door meisjes gebruikt in die tijd. Mijn vriendin gebruikte hem ook niet en ik was nu eenmaal nogal vlug met alles, dus ook wij kregen de keuze zoals veel jongeren in mijn tijd: abortus of trouwen. Dat eerste is bij ons nooit aan de orde geweest.

Mijn vriendin en ik maakten dus, zei het onbewust, in die jaren wel de seksuele revolutie mee, waarin de vrouwen meer mogelijkheden op seksueel gebied kregen, maar konden er zelf nog niet van profiteren. Nu, achteraf moet ik stellen dat ik daar ook nooit rouwig om ben geweest. Jong getrouwd en jong kinderen betekent ook dat je al jong weer uit de kinderen bent. Dat heeft zo zijn voordelen.

De tijden zijn echter inmiddels veranderd. Mensen zijn individueler, studeren langer, hebben anticonceptiemiddelen en trouwen later of gaan pas later samenwonen. Je ziet het in de cijfers. Momenteel loopt het aantal gouden bruiloften op vanwege het feit dat er in de jaren zestig een hoog aantal huwelijken werden gesloten. Maar de aantallen zilveren en koperen bruiloften lopen fors terug. Ik denk dus niet dat er over vijftig jaar ook nog 43,6 duizend huwelijken gevierd gaan worden zoals in 2015. Hoe dan ook. Ik ga er een leuk feestje van maken en mag nu gewoon lekker zuipen omdat ik de volgende dag niet hoef te trouwen, want dat ben ik al.