Toen droomde ik nog over Oranje

Je herinneringen op Facebook
Herman, wij geven om jou en de herinneringen die je hier deelt. We dachten dat je het leuk zou vinden om terug te kijken op dit bericht van 3 jaar geleden.
Herman van Tongerlo
6 mei 2014

Slechter kon het WK niet beginnen dan dit jaar. De 3-0 nederlaag in de openingswedstrijd tegen Spanje dreunde lang na. Nog 4 dagen om te herstellen. Chili Concarne en Australië volgden. Kwamen we van een koude kermis thuis, of werd het heet Braziliaans bloed? Het werd het laatste, maar dan wel door Nederlandse aderen. Na twee mooie overwinningen in de eerste ronde geloofden de meest negatieve Oranje azijnpissers weer dat ze goud zouden pissen.

De finale lonkte zoals Monique van der Ven kan lonken. 'Maak me geen kind, maar maak me wereldkampioen.'

De Finale in het volgepakte stadion was minder gevuld dan hun verloren finale in 1950 tegen Uruquay. Toen zagen 200.000 Brazilianen Brazilië met 2-1 verliezen. Maar de 80.000 toeschouwers in het Maracana waren er zeker van. De wereldtitel is voor ons. Ondanks Robben en van Persie die er samen al 10 hadden gescoord. Huntelaar deed er met 4 treffers weinig voor onder. De vooraf te slechte verdediging van Oranje maakte ook al indruk. Ze waren meedogenloos en niet besluiteloos. Voor de geweldig keepende Cillesen stond een hecht blok. Het zelfvertrouwen van de Brazilianen was niet echt op zekerheid gebaseerd.

Brazilië had ook een geweldige doelman met Julior Cesar. De verdediging stond als een huis. Geen WTC-toren tegen opgewassen. Silva, Luiz, Alves, Marcelo. Hoe moet je dat blok ooit overwinnen?

Nederland hoopte het antwoord te hebben. Robben vanaf rechts, schietend met links. Van Persie leunend achter de spitsen. En Huntelaar de steunbeugels aangevend vanaf midvoor. Kuijt zat op de bank. Altijd mooi voor achter de hand zou Hans Klok zeggen.

Het begin was furieus maar niet magistraal van de Brazilianen. Net zoals het hele toernooi niet geweldig was, ze vooral steunden op de doelpunten en ingevingen van Neymar. Het veldspel van Nederland was beter, ouderwets Hollandsche-school combinatie-spel was te zien. Het publiek werd geel en groen door Hulk in de spits. Het was al snel duidelijk dat Oranje daar niks van te vrezen had.

0-0 bij rust. Heel Nederland ging pissen. De vooraf azijnpissers deden extra hun best. Van Gaal bracht Wesley Sneijder in. Klinkt logisch. Maar niet als Van Gaal dat doet. Die kan Gallatassarije niet eens spellen. Wesley ging voorop in de strijd. Maakte sneydings, kopte zelfs een bal.

Nog 5 minuten te spelen. 0-0. Aanvalsgolf op aanvalsgolf rollen op het Braziliaanse doel. Ze worden murw gebeukt als door Muhammed Ali in zijn beste dagen. Ze hangen in de touwen. Het wachten is op de genadeklap. Maracana was al niet meer echt luidruchtig. Brazilië loopt op de laatste benen met de tong op de schoen. Bal op Van der Vaart, speelt hem in één beweging door naar Sneijder. Die staat plots alleen voor de keeper.....schiet.......op de paal. Maar daar staat Arjen Robben.

De kleine grote man doet wat ie het beste kan. Scoren. Zelden is een beslissend doelpunt in een WK-finale zo terecht geweest. Brazilië huilt. In Nederland stromen vreugdetranen. Robbie zit van binnen te huilen. Eindelijk zijn buitenkant paal uitgewist. En de azijnpisser uitgepist.