A Series of Unfortunate Events
Van boekenreeks, naar film, naar televisie: Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events verscheen dit weekend als tv-serie op Netflix, dertien jaar na de verfilming van de inmiddels dertiendelige boekenserie. Het wisselen van medium (de film zou oorspronkelijk de eerste zijn in een reeks) is een goede zet geweest: met meer ruimte voor de verhalen valt er simpelweg meer te genieten van de prima cast, de typische woordgrapjes en de duistere sfeer. Een dagje bingewatchen zit er voor veel Netflix-kijkers daarom ongetwijfeld wel in.
"Films? Daar hou ik niet zo van. Ik heb liever een lange tv-serie, die je comfortabel thuis kunt bekijken." Count Olaf, gespeeld door een Neil Patrick Harris in zijn meest Neil Patrick Harrisige Neil Patrick Harrisheid, kijkt recht in de camera. De vierde wand is doorbroken. Hij doet het vaker dan eens, en de knipoog naar het feit dat A Series of Unfortunate Events een tv-serie is die resulteert uit het niet van de grond krijgen van de filmreeks is kenmerkend voor de humor in de semi-duistere vertelling over het leven van de Baudelaire-kinderen.
De serie, zoals de film uit 2004 en de boekenreeks waarop beide gebaseerd zijn, vertelt hoe Violet, Klaus en Sunny Baudelaire hun ouders verliezen nadat een brand hun huis, inclusief ouders, in de as legt. Ze worden ondergebracht hij hun 'closest living relative', Count Olaf. Hij is echter een bedrieger, een manipulator, een schurk van de bovenste plank (inclusief handlangers) die erop uit is om de kinderen te ontdoen van hun fortuin, dat zij zullen erven als de oudste, Violet, volwassen is. Hij heeft de afhandeling van het testament van Pa en Ma Baudelaire zo gesaboteerd dat de kids bij hem worden ondergebracht, maar zijn bedrog wordt al snel duidelijk en zo begint een avontuur waarbij het drietal van voogd naar voogd wordt gebracht, achtervolgd door Olaf in de meest gekke vermommingen.
Verteller Lemony Snicket, gespeeld door Patrick Warburton, noemt de kleurrijke reeks avonturen die hieruit volgt 'onfortuinlijke gebeurtenissen'. Met zijn typische stem (bij fans van Family Guy bekend als die van Joe Swanson) legt hij de juiste droge toon waarin hij ons waarschuwt dat het verhaal van de Baudelaires niet mag worden gezien als entertainment. Meer dan Jude Law, die in de film Snicket speelde maar grotendeels buiten beeld bleef, is Warburton constant aanwezig als verteller in het verhaal, een komische aanwezigheid die in al zijn sikkeneurigheid juist humor toevoegt aan de vertelling. De serie is ook gewoon een comedy, al is het wel een enigszins zwarte. En de meeste comedy komt uiteindelijk van Harris, die een Count Olaf neerzet die weinig onderdoet voor Jim Carreys interpretatie van het personage in de film. Harris krijgt hier echter meer ruimte om de rol vorm te geven, wat zowel positief als negatief uitpakt: hoewel Harris prima in zijn rol kan verdwijnen en straalt in zijn overgave, kan hij het niet laten om cool en dus vaak te herkenbaar 'NPH' te zijn. Storend wordt het echter niet, omdat de avonturen de Baudelaires in aanraking brengt met een diverse samenstelling van figuren.
Figuren die in hun aanwezigheid benadrukken dat de duistere avonturen van de Baudelaires eigenlijk uit kinderboeken komen: het drietal is duidelijk slimmer, vindingrijker en in veel opzichten volwassener dan de volwassenen, wat er uiteindelijk voor zorgt dat ze vaak zelf weten te ontsnappen aan de situaties waar Count Olaf ze in doet belanden. Wel is het ontkomen aan een Olaf-plan en vervolgen naar een nieuw onderkomen enigszins repetitief, wat hier betekent dat de lol van het bingewatchen moet komen uit een verzameling andere, kleine factoren.
Deze factoren zijn voornamelijk gebaseerd op taal. Woordgrapjes, alliteraties, verwijzingen naar boeken als Moby-Dick, 1984 en The Great Gatsby en het gebruiken ven 'moeilijke' woorden die vervolgens worden uitgelegd vullen - en onderbreken - zowel de dialogen als de vertelling van Snicket. Het is amusant, mede omdat schrijver Daniel Handler, als de 'echte' Lemony Snicket ook verantwoordelijk voor de boeken, zijn taalgrapjes vaak ook een verhaalinhoudelijk verband weet te geven.
Van de film uit 2004, die uiteindelijk werd geregisseerd door Brad Silberling nadat Barry Sonnenfeld de regisseursstoel had verlaten, kon gezegd worden dat deze een stijl had die sterk deed denken aan een Tim Burton-film. Van die stijl komt wel iets mee naar de serie, maar deze versie, waar Sonnenfeld opnieuw bij betrokken is, is minder Burtonesque en in een aantal afleveringen meer in de stijl van Wes Anderson. Wel is duidelijk te zien dat de serie niet de luxe van een topbudget had; er zijn scènes waarin het moeilijk te verbergen is dat de set grotendeels digitaal is, maar dat leidt slechts minimaal af van het verhaal.
Fans van de boeken weten dat Handler dertien delen heeft opgeleverd en dat de film uit 2004 drie van die verhalen combineerde tot een samenhangend geheel. De serie pakt netjes één boek per twee afleveringen en op die manier verfilmt het eerste seizoen van A Series of Unfortunate Events de vier eerste boeken. Het idee is dat een tweede seizoen tien afleveringen heeft en de overige vier boeken in een derde seizoen aan bod komen. Echter, vraagt deze serie na een eerste seizoen wel om meer? Het is een vermakelijke vertelling met kleurrijke figuren, subtiele en minder subtiele humor en elementen van actie en horror, maar het is ook een mysterie.
De ouders van de Baudelaires zijn betrokken bij een geheime organisatie, en naar het bestaan en de naam daarvan wordt in het eerste seizoen constant gehint. Hoewel dat een onoplettende kijker eenvoudig voorbij kan gaan, wekt het wel nieuwsgierigheid op naar waar de letters V.F.D. voor staan (bij lezers van de boeken en Wikipedia natuurlijk allang bekend) en wat voor organisatie het is. Neem dat lichte mysterie en de prettige vertolkingen van Harris en de overige cast en ja, deze serie smaakt eigenlijk wel naar meer. Lemony Snicket heeft ongelijk: zijn 'plechtige plicht' om de gebeurtenissen te beschrijven heeft wel degelijk waarde als entertainment.
