Wordt de strijd ooit gewonnen?

Het weerbericht gaat vandaag niet door.
Een farhenheit die polshoogte kwam nemen. Temperatuur werd binnen de minuut meer in mineur. Je denkt: Het zal toch niet? Toch is het de rauwe werkelijkheid. Fris gewassen naar de kerstmarkt. Doneren bij de kerk. Niets vermoedend, niets van kwaad in de wil. Kijkend naar de mooie kerststal. De Gedächtnischkirche voor je. De onschuldige toeschouwer, kijkend naar het onschuldige kindje. Ik keek ooit naar het Duitse doelpunt van de eeuw. De omhaal van Klaus Fischer was minder mooi dan die van San Marco. Toen was ik er live bij. Net zoals ik in het stadion was toen Van Basten zijn doelpunt maakte in de negentigste minuut op het EK van 88. God zij geprezen dat ik niet op de kerstmarkt was. Nergens om te schuilen, openstaand voor de open kraam.
De naamlozen die nu weer herdacht gaan worden. Woorden schieten te kort.

Wonderkinderen. Eenmalig, denk je soms. Was Picasso éénmalig? Michelangelo? Cruijff? Of Berry van Aerle? Ik zal het nooit weten. Over vijfhonderd jaar lachen ze om ons. De kruistochten liggen al lang achter de geschutsgebieden. Werden er hele dorpen afgeslacht. Is deze tijd wreder? Is deze tijd medogenlozer?

Het is deze tijd dat alles op tv is te zien. Het wordt er met de paplepel ingegoten. Nu Berlijn. Ik ben dan verstild en vol verontwaardiging. Waar zijn de beelden uit Gambia, Nigeria of Eritrea? Als er een Amerikaan met vlag en wimpel wint, is het groot nieuws op CNN. Het gruwelijke van de beelden komt straks boven water. Alles sijpelt door tegenwoordig.

De oorlog in Vietnam werd vastgelegd en gestopt door één foto.
Ben bang dat dit niet is te stoppen. Kan geen Serieus Request tegenop