Stoute schoenen

"Waarom staat die man er niet vijf kilometer eerder?", vraagt mijn vriendin geïrriteerd, die van mening is dat Rijkswaterstaat ons beter een afslag eerder van de snelweg af had kunnen leiden.

De afgelopen maanden heb ik een aantal keren met mijn vriendin meegereden in de auto. Dat is een keer wat anders dan over de rails. Met de auto ben je vrijer. Met de auto kun je vertrekken wanneer jij dat wilt. Met de auto ben je sneller. Met de auto kom je precies waar je zijn moet.

Ja, zolang alles goed gaat op de weg, verloopt de reis voorspoedig. Maar wanneer er twee vrachtauto's op elkaar botsen, staan we bijna een uur lang stil. Er zijn mensen die uit de auto stappen om te kijken wat er aan de hand is. Op mijn iPhone zoek ik naar het filenieuws en lees op Nu.nl dat het ongeluk reeds eerder die ochtend heeft plaatsgevonden. Op de vluchtstrook staat een medewerker van Rijkswaterstaat naast zijn auto met een portofoon in zijn hand te gebaren.

Gek, als treinreizigers vallen we in de social media massaal over de NS en ProRail heen wanneer er iets aan de hand is, maar als weggebruikers laten we de accounts van de ANWB en Rijkswaterstaat pertinent links liggen. Waar zou dat toch door komen? Snappen we als weggebruiker beter dat zo'n ongeluk niet direct de schuld hoeft te zijn van de ANWB of Rijkswaterstaat?

Een rondgang langs de 'mediavelden' levert mij een ietwat treurig beeld op van ProRail. Op Facebook, Twitter, Instagram en Pinterest zie ik kansen om dat beeld op te fleuren. Zo zou ik bijvoorbeeld graag wat meer interactie zien. De NS vind ik op dat vlak een goed voorbeeld, zowel op Facebook als op Twitter. Wanneer ik een link naar een van mijn verhalen plaats op de Facebookpagina van de NS, krijg ik vrijwel altijd vlot een persoonlijke reactie. Daar word ik blij van. Ook zie ik dat mijn vrienden op Facebook dat dan weer leuk vinden.

Met veel plezier heb ik dan ook het interview gelezen met '^KJ' (Klaas-Jan), die de 'Cultheld van @NS_Online' wordt genoemd. "Een keer aanschuiven bij De Wereld Draait Door lijkt me wel mooi", zegt hij. Kijk, daarmee schep je in de communicatie als bedrijf een heel ander beeld dan de vaak saaie, informatieve berichtgeving van ProRail. Beide bedrijven voorzien hun klanten van informatie en toch staat NS dichter bij hun klanten dan ProRail.

NS en ProRail, ze beschikken allebei over dezelfde middelen: Twitter, Facebook, blogs, enzovoort. Wie of wat maakt dan het verschil? Die vraag heb ik al eerder beantwoord in mijn column 'Maak jij het verschil'. Zo iemand als Klaas-Jan kan het verschil maken of een reiziger zich tijdens een verstoring meer en meer op gaat vreten of dat hij verder reist met een glimlach op zijn gezicht.

Bij een vroegere werkgever hing ooit een vacature aan de borden voor 'Lijnmanager'. In die tijd was ik vrij kritisch over de toenmalige leiding. Ik was van mening dat het wel iets anders kon. De leiding zou beter zichtbaar kunnen zijn in de organisatie. Ze zouden meer interactie kunnen hebben met het personeel, vooral met de mensen op de werkvloer. De vraag die ik mij toen stelde, was: "Martin, als jij denkt dat het beter kan, waarom doe je het dan zelf niet? Dit is een kans. Grijp hem!" Ik trok mijn stoute schoenen aan en schreef een nette sollicitatiebrief. Ik werd uitgenodigd voor een gesprek, waarin we hebben gesproken over de organisatie en mijn ideeën omtrent leidinggeven. Uiteindelijk hebben ze niet voor mij gekozen. Toch denk ik dat ze wel iets gedaan hebben met mijn woorden.

Een paar weken geleden wees een stadsgenote via Twitter mij op de vacature van ProRail voor 'Social media expert'. En ja, ik schuif graag aan bij ProRail om samen van gedachten te wisselen over hoe ze haar reputatie in de samenleving kan verbeteren. Laat deze column, onderdeel van de sollicitatieprocedure, een eerste stap zijn in de goede richting. Mijn stoute schoenen heb ik alvast uit de kast gehaald en netjes opgepoetst.